Rozdział 5

*Angie*
Kiedy tylko wyszłam z domu swoje kroki skierowałam do parku. Usiadłam na ławce tam gdzie zawsze przesiadywałam kiedy musiałam coś przemyśleć. Co German chciał mi wtedy powiedzieć? Czemu akurat w takiej chwili musiał ktoś wpaść do gabinetu? Czemu nic nie było proste? Ktoś usiadł obok mnie. To był Pablo.
-Coś się stało? Czemu jesteś smutna?- zapytał przytulając mnie do siebie.
-Bo dopiero teraz zorientowałam się, że kochając kogoś nie mogę być szczęśliwa.
-Angie, a odpowiesz mi na takie jedno pytanie?- zapytał ocierając mi łzy, które nawet nie wiem kiedy zaczęły płynąć.
-Pewnie, o co chodzi?
-Czy myślisz, że miłość naprawdę istnieje?- zapytał unikając mojego wzroku.
-Wierzę, że istnieje, tylko ja nie mam do niej szczęścia. Praktycznie cały czas cierpię z jej powodu- powiedziałam patrząc gdzieś daleko- A Ty? Wierzysz?- zapytałam odwracając głowę i patrząc na jego twarz, która nagle przybrała kamienny wyraz.
-Czy wierzę? A Ty byś wierzyła mając świadomość, że osoba którą kochasz nad życie jest zarazem tak blisko, a jednak jest niedostępna dla Ciebie? Znasz to uczucie, że za jeden uśmiech tej ukochanej osoby oddałabyś wszystko?-spojrzał mi w prosto w oczy- Wiesz jak się czuję widząc jak cierpisz przez NIEGO?-wiedziałam, że chodzi mu o Germana- Mam ochotę coś mu zrobić, bo nie docenia tego co ma... Nie docenia Ciebie i tego, że Go kochasz... Nie próbuj zaprzeczać widzę to... Mnie nie oszukasz.... Ja nigdy nie doznam takiego uczucia od Ciebie prawda, Angie?- zakończył łapiąc mnie za ręce
-Pablo, ja.... nie wiem co powiedzieć. Wiesz dobrze, że Cię kocham, naprawdę Cię kocham. Zawsze byłeś moim najlepszym przyjacielem i nie chciałabym Cię stracić.. Może narazie niech pozostanie tak jak jest. A co będzie później, samo się okaże- uśmiechnęłam się i przytuliłam go- Muszę już wracać. Do usłyszenia- powiedziałam kierując się w stronę willi rodziny Castillo. Nie byłam nawet w połowie drogi kiedy wpadłam na Germana.
-Co Ty tu robisz? -zapytałam zdziwiona jego widokiem.
-Szukałem Cię-powiedział zdyszany.
-Biegłeś?A po co mnie szukałeś?- zapytałam zaciekawiona.
-Bo muszę Ci to w końcu powiedzieć...Wtedy w gabinecie chodziło mi o Ciebie. Tylko Ty potrafisz tak na mnie działać, że tracę rozum, to dzięki Tobie jestem teraz innym Germanem, Ty uświadomiłaś mi wiele spraw, których kiedyś nie potrafiłem dostrzec. To Ty rok temu sprawiłaś, że nie mogłem myśleć o żadnej innej kobiecie tylko o Tobie. Już dawno mam tego świadomość, że to właśnie Ty skradłaś moje serce i.... Kocham Cię, Angie. - powiedział patrząc w moje oczy, a ja stałam znieruchomiała takim wyznaniem. Kiedy w końcu się otrząsnęłam zauważyłam, że German jest bardzo blisko mnie....

To by było narazie na tyle :D Jak myślicie jak zareaguje Angie? Dojdzie do pocałunku czy jednak nie?
Ps. Ktoś był w kinie na "Krainie lodu" ? Ja dzisiaj o 18 jadę z siostrą, kuzynem i kuzynką. :D Życzę miłego czytania :D
Ps2: Next jutro :P + Przepraszam, że taki krótki :)

//Angeles